گرانترین قهوه جهان از اندونزی تهیه می شود. دانه های آن طعمی ملایم و غیرمعمول با رایحه ای از کارامل و رایحه شکلات-وانیل دارند. این نوشیدنی به لطف یک حیوان کوچک متولد می شود.
قهوه حیوانات
گرانترین "نوشیدنی خدایان" در جهان لوواک قهوه اندونزیایی است. این ریشه خود را مدیون یک حیوان با چشمان بسیار غمگین است - یک گوه نخل. این یک پستاندار کوچک گوشتخوار از خانواده سیوریدز است که از نظر ظاهری شبیه سنجاب است.
مزارع قهوه Luwak در جزایر سوماترا ، جاوا و سولاوسی واقع شده است.
گرانترین نوع قهوه در جهان به روشی نسبتاً غیر معمول تولید می شود و این ذوق آن است. اول ، کشاورزان اندونزیایی درخت قهوه را با دقت از مزارع به روش سنتی برداشت می کنند. پس از آن ، آنها توت های تازه را به غذاهای پرچین ، که آنها را با اشتها می خورند ، تغذیه می کنند.
قهوه موجود در معده و روده آنها به دلیل آنزیم های خاص تحت یک فرآیند انحصاری قرار می گیرد. تفاله توت هضم می شود ، و دانه ها با خیال راحت به صورت سالم و سالم ، البته همراه با مواد دفعی حیوانات آزاد می شوند. کشاورزان آنها را با دقت در معرض آفتاب خشک می کنند ، سپس آنها را کاملاً آبکشی می کنند ، سپس دوباره به آفتاب می فرستند و فقط کمی آنها را سرخ می کنند.
هر حیوان روزانه حدود یک کیلوگرم توت رسیده قهوه تغذیه می کند. به عنوان یک تشکر ، آنها فقط حدود 50 گرم از غلات مورد نیاز کشاورز را به ارمغان می آورند.
قهوه ای که از گندم اندونزی تهیه می شود به دلیل رایحه لطیف و طعم ملایم مشهور است. دوستداران واقعی قهوه ، یادداشت های بدون مانع نوگات ، عسل و کره را در طعم و مزه آن - کوکتل شکلات و وانیل - یادآور می شوند. طعم آن کاملا متعادل است و تلخی کمی دارد. با این حال ، خوراکی های قهوه نه به طعم و مزه ، بلکه به طعم و مزه پایدار و مطبوع نخبه ترین قهوه در جهان اهمیت می دهند.
گرانترین قهوه چقدر است
قیمت خرده فروشی هر پوند (تقریباً 450 گرم) قهوه لوواک از 100 تا 600 دلار است. برخی کافی شاپ ها این قهوه را با یک فنجان 30 دلار ارائه می دهند.
عرضه قهوه لوواک بسیار محدود است. سالانه فقط 1000 پوند دانه از این رقم وارد بازار می شود.
قیمت بالای این رقم به این دلیل است که ساینت نمی تواند در اسارت تولید مثل کند. به همین دلیل است که می توان تولید این قهوه را فقط با هزینه افراد وحشی که هنوز نیاز به صید دارند افزایش داد.
علاوه بر این ، آنزیمی خاص که این حیوان برای آن بسیار ارزشمند است ، فقط شش ماه در سال در بدن او تولید می شود. برای شش ماه باقیمانده ، کشاورزان مجبور به نگه داشتن ساقه "بیکار" می شوند. برخی حتی در زمان خاموش شدن حیوانات خود را به طبیعت رها می کنند و در فصل دوباره گرفتار می شوند. به نظر می رسد که سودآوری آن بیشتر از صرف تغذیه شش ماهه آنها باشد. از آنجا که ذاتاً شکارچی هستند ، کشاورزان به یک جیره قهوه محدود نمی شوند. گوشت باید در منوی روزانه سیب ها وجود داشته باشد - به عنوان یک قاعده ، آنها ترجیح می دهند آنها را با مرغ تغذیه کنند.
