چرا بسیاری از رستوران ها در مواقع دشوار بحران بازار را ترک کردند و برخی موفق به سرپا ماندن شدند؟ چرا کارمندان به معنای واقعی کلمه از بسیاری از موسسات فرار می کردند ، در حالی که رستوران های دیگر موفق شدند تیم خود را حفظ کنند؟ راز وفاداری به میهمان چیست؟ چگونه اطمینان حاصل کنیم که در برابر تقاضای پایین ، بازدیدهای خودجوش به بازدیدهای جدید و برنامه ریزی شده تبدیل می شوند و مراجعان رستوران تعداد بیشتری از دوستان خود را می آورند؟
در نگاه اول ، پاسخ همه این سالات در سطح ظاهری نهفته است. بازیکنان غیرحرفه ای و بدشانس بازار را ترک کردند و جای خود را به رستوران های موفق و موفق دادند ، رستوران هایی که از این بحران جان سالم به در بردند توانستند افراد اصلی را حفظ کنند و مهمانان به هیچ وجه از رفتن به رستوران ها دست برنداشتند ، آنها به راحتی "از یک م institutionسسه به م.سسه دیگر" سرازیر شدند. احتمالاً چنین استدلال هایی فاقد معنا و مفهوم نیستند.
با این وجود ، روند تحریک وفاداری به میهمان از صدها چیز کوچک تشکیل شده است که هر رستوران داری باید آنها را در نظر بگیرد. خلق و خوی مهمان به عوامل زیادی بستگی دارد که ترکیب آنها وفاداری واقعی ، صمیمانه و با انگیزه به رستوران ، غذاهای آن ، جو و کارکنان آن را تشکیل می دهد.
همانطور که قبلاً اشاره شد ، در طول بحران ، مهمان ما بسیار انتخابی و فهیم تر شده است. اکنون او می خواهد برای پول خود بیشتر کسب کند ، به طور فعال آماده است تا با احساسات جدید غذا ، برای مقایسه رستوران ها ، غذاهای آنها و کیفیت خدمات آشنا شود. مهمان مدرن سخت گیر و سازگار با کاستی های تأسیس نیست.
در حال حاضر رستوران دار به انبارهای داخلی ، سرسختی و پافشاری بیشتری احتیاج دارد تا استقرار خود را مطابق با انتظارات مهمانان سازد. اکنون یک آشپزخانه خوب دیگر سرویس بی احترامی را "بیرون نمی کشد" و سرویس درخشان نقایص آشپزخانه را جبران نمی کند. در شرایط رقابتی فزاینده امروز ، کسب وفاداری و به رسمیت شناختن و وفاداری یک میهمان به تلاش بیش از آنچه در گذشته لازم بود ، نیاز دارد.
