کنیاک نوشیدنی از رنگ کهربا نجیب با طعم مخملی چند وجهی و غنی است. و فقط فرانسوی ها در هنر تبدیل شراب جوان به الکل آتشین با یک دسته گل عطر و طعم مسلط هستند.
تاریخ ظهور کنیاک
کنیاک - بزرگترین شهر در بخش چارنت ، یک مرکز تجاری توسعه یافته برای فروش نمک بود. شرابهای محلی برای استفاده شخصی و کمی برای فروش تولید می شدند. بازرگانان هلندی که برای آوردن نمک آمده بودند ، با چشیدن نوشیدنی های محلی ، شروع به خرید و صادرات شراب کردند.
با تمرکز بر تقاضای نوظهور ، فرانسوی ها شروع به توسعه باغ های انگور و توسعه تولید می کنند. به دلیل اینکه کیفیت شراب جوان در حد مطلوبی نبود ، در حین حمل و نقل ، نوشیدنی خراب ، اسیدی و گاز گرفته شد. سپس هلندی ها سعی کردند "شراب سوخته" را با تقطیر تهیه کنند. الکل شراب حاصل حمل و نقل را به راحتی تحمل می کند ، قدرت خود را از دست نمی دهد و خراب نمی شود.
هلندی های باهوش امیدوار بودند که پس از ورود به خانه ، با افزودن آب به دستگاه مقطر بتوانند شراب را بازیابی کنند. با ناامیدی فراوان آزمایشگران ، آنها در شراب موفق نشدند ، با این حال ، آنها شکل جدید الکل را دوست داشتند. نوشیدنی جدید به نام brandwijn و سپس براندی معروف شد.
فرانسوی ها به سرعت متوجه مزایای محصول جدید شدند. بعلاوه ، استانها مالیات صادرات شراب را بسیار افزایش داده اند. شراب سازان با تهیه عکسهای تقطیر ، فن آوری را بهبود بخشیدند و در نتیجه تقطیر به تجارت پرداختند.
در قرن 12th ، صنعتگران کشف کردند که با تقطیر دو برابر ، الکل شراب با کیفیت بالاتر و خالص تری تولید می شود. از آن زمان ، شراب تحت تقطیر دو برابر قرار گرفت. و در طی یک سفر طولانی ، الکل مدت زمان قابل توجهی در بشکه های بلوط ماند.
هنگامی که این نوشیدنی از بشکه برای فروش خارج شد ، متوجه شد که این مایع دارای رنگ طلایی نجیب و طعم به خصوص مطبوعی است. الکل به شکل خالص خود شروع به مصرف کرد. به تمام روحیاتی که از چارنت فرانسه آمده بود "کنیاک" گفته می شد.
تولید مدرن کنیاک
روند تولید کنیاک امروز تفاوت چندانی با تولید قرن 12 ندارد. الزامات ویژه ای به انگور وارد می شود که متعاقباً از آن کنیاک تولید خواهد شد. توت از نوع Ugni Blanc به عنوان ماده اولیه مطلوب در نظر گرفته می شود ، شراب بسیار ترش و با محتوای قند کم است.
برداشت در درجه اول با دست انجام می شود تا از هرگونه افت کیفیت مواد اولیه جلوگیری شود هنگام استخراج آب انگور ، از پرس های مخصوص استفاده می شود. فشرده شدن توت خشک ممنوع است ، در غیر این صورت ممکن است روغن هسته انگور به مایع وارد شود ، که به طرز محسوسی طعم نوشیدنی را تحریف می کند.
پس از تخمیر ، شراب حاصل تحت تقطیر اولیه قرار می گیرد. آنها از چارنتس آلمبیک به شکل خاص با حجم 5 هزار لیتر استفاده می کنند. تقطیر ثانویه در دیگ بخار با حجم بیش از 30 دسی لیتر انجام نمی شود.
قوانین تولید کنیاک ایجاب می کند که تقطیر دقیقاً در تاریخ 31 مارس انجام شود. بنابراین شمارش معکوس پیر شدن برای هر نوع کنیاک از اول آوریل آغاز می شود.
پیری اولیه کنیاک در بشکه های بلوط بو داده انجام می شود. چوب بسته بندی فقط باید از جنگل های لیموزین یا ترونس باشد. کنیاک بیش از 5 سال در چنین بشکه هایی با رطوبت و دما مشخص نگهداری می شود. سپس در بشکه های قدیمی ریخته می شود ، جایی که به تدریج از حجم آن کاسته می شود ، قدرت را کاهش می دهد و به 42-50 درجه می رسد.
متخصصان اوج پیری را مشخص می کنند و پس از آن کنیاک در ظروف شیشه ای ریخته می شود ، که می توان در آن ده ها یا حتی صدها سال ذخیره کرد.
برای بدست آوردن مارک خاصی از نوشیدنی ، کنیاک تحت ترکیب قرار می گیرد - انواع خاصی از الکل مخلوط می شوند. برای دستیابی به قدرت خاص الکل ، اگر الکل کنیاک بیش از حد قوی باشد ، آب مقطر به آن اضافه می شود.افزودن کارامل و شکر رسما مجاز است ، اما خانه های معروف کنیاک افتخار می کنند که از چنین "ترفندهایی" استفاده نمی کنند.
