تولد کنیاک مملو از رمز و راز است. برای ایجاد آن ، لازم است که خورشید و انگور ، روحیه یک صد ساله و خنکای سرداب ، مهارت شراب ساز و سنت های دیرینه باید در یک هماهنگی واحد ادغام شوند. انگورهایی که از آنها کنیاک تهیه می شود عمدتا در ساحل دریای سیاه قفقاز و نزدیک دریای خزر رشد می کند. شهر کیزلیار به دلیل سنت های شراب سازی مشهور است. در سال 1885 ، چندین کارخانه تقطیر کیزلیار توسط شراب ساز حرفه ای دیوید سارادژف متحد شد. این تاریخ در بالای ورودی قدیمی ترین کارخانه کنیاک در روسیه حک شده است. بنابراین ، پایه و اساس تولید بیشتر كنیاك بنا نهاده شد.
لازم است
از فن آوری کلاسیک فرانسه برای تولید کنیاک استفاده می شود. این او بود که توسط سارادژف معرفی شد
دستورالعمل ها
مرحله 1
تاک به مراقبت مداوم نیاز دارد و فقط در سال چهارم پس از کاشت محصول حاصل می شود. پس از آن ، بیش از 50 گرم کنیاک از 1 کیلوگرم توت بدست نمی آید. برداشت انگور معمولاً از آگوست تا اکتبر انجام می شود. اولین مرحله از پردازش آن تهیه گیاه مخمر است. انگورها از طریق پناهگاه وارد کارگاه فرآوری اولیه می شوند ، با کمک یک نوار نقاله پیچ به مسیرهای گریز از مرکز تغذیه می شوند ، با نیروی چرخش به شبکه می ریزند و خرد می شوند (شاخه های انگور غیر ضروری الک می شوند). با کمک یک پمپ ، توده خرد شده همراه با آب در یک ظرف جداگانه - تخلیه تخلیه می شود آب آن به درون مخمر می ریزد ، و تفاله (مخلوطی از دانه ها و توت های خرد شده) در زیر دستگاه مطبوعات جاری می شود و به داخل مخزن دیگر (برای تولید ودکا) می رود.
گام 2
مخمر باید تخمیر شود. بنابراین ، از طریق یک خط لوله به مخازن تخمیر عظیم ، در زیر آسمان باز هدایت می شود. تخمیر می شود تا زمانی که شکر انگور به دی اکسید کربن و الکل تجزیه شود. پس از تخمیر ، وارد بخش ذخیره سازی متوسط می شود و در آن جمع می شود (ترکیبی از شراب از دسته های مختلف به دست می آید).
مرحله 3
سپس مرحله تعیین کننده تولید کنیاک فرا می رسد: تقطیر مضاعف شراب جوان به الکل انگور (تقطیر).
مواد شراب وارد آلمبیک می شود که هنوز از مس ساخته شده است. 80٪ پر است که 5 تن شراب است. مس حرارت یکنواخت محتوای مکعب را فراهم می کند و به عنوان کاتالیزور برای مواد شیمیایی پیچیده عمل می کند. واکنش در شراب بدون تغییر طعم و بوی آن. درون مکعب یک سیم پیچ وجود دارد که بخار t = 120 درجه را تأمین می کند. شراب می جوشد و شروع به تبخیر می کند ، در حالی که الکل (نقطه جوش = 79 درجه) بسیار سریعتر از سایر اجزا تبخیر می شود. بخارات الكل به هود گنبدی وارد می شوند و سپس به لوله می روند و در آنجا تحت تأثیر سرما متراکم می شوند. قدرت الکل خام به دست آمده = 25-30 درجه.
مرحله 4
سپس الکل دوباره تقطیر می شود و به قلعه 70 درجه می رسد. داخل بشکه ها ریخته و برای پیری فرستاده می شود.
در بشکه های بلوط ، الکلها معمولاً پیر می شوند ، که از آنها کنیاک های پرنعمت چند ساله از انواع پیچیده ایجاد می شود.
کنیاک های معمولی تا 6 سالگی از گونه هایی ساخته می شوند که در مخازن بزرگ لعابی قدرت می گیرند. اما از آنجا که کنیاک بدون درخت به دنیا نمی آید ، پرچ بلوط در مخازن قرار می گیرد.
مرحله 5
وقتی الکل از پیری عبور کرد ، وارد فروشگاه ترکیب می شود. در یک ظرف 260،000 لیتری ، الکل های دسته های مختلف مخلوط می شوند. آب تصفیه شده و کمی شربت قند نیز اضافه می شود. سپس کنیاک فیلتر شده و به مخازن لعابی فرستاده می شود و در آنجا با طعم اشباع می شود.
