گشنیز در طب عامیانه ، عطر سازی و صابون سازی استفاده می شود ، اما محبوبیت زیادی در آشپزی پیدا کرده است. سرآشپزها دانه ها ، ریشه ها و سبزیجات این گیاه علفی سالانه را به غذاها اضافه می کنند.
گشنیز یکی از معروف ترین گیاهان پرادویه است که بیش از 3 هزار سال در کشورهای مدیترانه ای و آسیایی رشد کرده است. جالب اینجاست که گشنیز و گشنیز دو چاشنی مختلف هستند که از یک گیاه ساخته می شوند. سرآشپزهای مجرب توصیه می کنند که به غذاهای حبوبات ، سالاد با هویج ، شاه ماهی نمکی ، گوشت بره و کوپات با سیر گشنیز اضافه کنید. باریستاها اغلب گشنیز را در قهوه می پاشند ، این نوشیدنی انرژی تمام روز را می دهد.
Cilantro برگ های جوان گشنیز با طعم تند و تازه است. آنها در غذاهای قفقازی ضروری نیستند ، آنها به غذاهای جنوب شرقی آسیا اضافه می شوند. از سیلانترو اغلب برای تهیه سوپ و سالاد استفاده می شود.
از دانه گشنیز برای چاشنی ماهی و گوشت استفاده می شود. آنها را در سیب زمینی ، سوپ ، سالاد ، پنیر ، سوسیس و سس قرار می دهیم. برای افزودن طعم تند ، این ادویه در غذاهایی با کلم پکن ، کلم قرمز و کلم سویا وجود دارد. خانم های خانه به کنسرو گوجه فرنگی ، قارچ ، خیار ، کلم و زیتون دانه اضافه می کنند.
خیلی با دقت گشنیز آسیاب شده را داخل ظروف بریزید. مسئله این است که حاوی روغنهای اساسی است. اگر این چاشنی چند روز بدون پوشش باقی بماند ، خراب می شود. ظرفی با چنین گشنیز طعم موادی و خاکی خواهد داشت. ادویه آسیاب شده را به غذاهایی که در معرض دمای بالا قرار می گیرند اضافه نکنید. اگر هنوز لازم است گشنیز را روی یک استیک یا خرد خرد کنید ، بهتر است از یک چاشنی تازه آسیاب شده استفاده کنید.
گشنیز را می توان در بسیاری از معجون های هند یافت. با فلفل قرمز و سیر کاملاً مطابقت دارد. در صورت افزودن فلفل سیاه ، کرفس ، زیره ، رازیانه یا زیره به همراه گشنیز ، غذاها عطر و طعم فوق العاده ای پیدا می کنند.
