خیار تازه ، کمی نمک ، ترشی … یک میز نادر بدون این سبزی انجام می شود. اما او یک خارجی است که همین چند قرن پیش به سرزمین های روسیه آمده است. این فرهنگ راهی طولانی را طی کرده و در سراسر جهان گسترش یافته و با ذائقه خود قلب مردم را به خود جلب کرده است.
تاریخ خیار
خیار از تیره Cucumis ، خانواده Cucurbitaceae ("کدو تنبل") است. این اولین بار به عنوان یک فرهنگ در حدود 6000 سال پیش ظاهر شد. هند و چین میهن گیاه محسوب می شوند ، جایی که هنوز یکی از نمایندگان تیره - خیار هاردویک - به صورت وحشی رشد می کند. این سبزی غالباً در مناطق کوهستانی نپال یافت می شود. میوه های خیار وحشی کوچک و تلخ است ، بنابراین قابل خوردن نیست و حتی می تواند مسمومیت ایجاد کند. خیار وحشی مانند لیانا رشد می کند و بسیار تزئینی است.
خیار به عنوان یک گیاه کشت شده در مصر باستان و یونان شناخته شده بود. یونانیان از آن به عنوان ماده ضد تب استفاده می کردند. شواهدی وجود دارد که این سبزی را در میزهای غذاخوری امپراطورهای روم آگوستوس و تیبریوس وجود داشته است. خیارهای خوراکی نادر بودند و امتیاز حق امتیاز محسوب می شدند. تصویر او در برخی از معابد یونان باستان اعمال می شد. در یونان به این سبزی نام "aoros" داده شد که به معنی "نارس" است ، زیرا در آن زمان خیارها نارس خورده می شدند. "aoros" یونانی به کلمه "auguros" تبدیل شد ، از عبارتی که نام روسی "خیار" ظاهر شد.
به طور کلی پذیرفته شده است که خیار از جنوب شرقی آسیا به اروپا آورده شده است ، جایی که به لطف فاتحان یونان باستان آمده است. فرانسوی ها فقط در اواسط قرن هفدهم خیار را اهلی کردند و کمی بعد سبزیجات در آلمان و اسپانیا ظاهر شد.
شکل گیری خیار در روسیه
به احتمال زیاد ، خیار از آسیا به روسیه آورده شده است. برای اولین بار در یادداشت های سفیر آلمان هربرشتاین در مورد سفر به ایران و مسکو خیار ذکر شده است. اما مورخان اتفاق نظر دارند که آنها از اوایل قرن دهم در مورد خیار در روسیه اطلاع داشتند. یک مزرعه ویژه برای کشت فرهنگی سبزیجات به دستور پیتر اول ایجاد شد ، اگرچه در آن زمان این سبزی قبلاً در باغ های مردم عادی کشت می شد و غذای آشنایی برای دهقانان بود. در خاک روسیه ، سبزیجات ریشه می داد ، رشد بهتری نسبت به اروپا داشت و طعم بارزتری داشت. این را هم مسافران اروپایی و هم کشاورزان روسی یادداشت کردند.
خیار اولین محصول در روسیه بود که در گلخانه ها رشد می کند. تا قرن هجدهم ، در کشت خیار از پشته های سرد و شیرخوارگاه های گرم و دارای پناهگاه هایی از نور ، پشته های بخار ، پشته ها و انبوه استفاده می شد. حرارت دادن خاک با استفاده از کود انجام شد. و در قرن نوزدهم ، گلخانه هایی با قاب های لعاب دار و گلخانه های معروف یک شیب کلین با گرمایش جنگل کاج ظاهر شدند.
در آغاز قرن 20 ، ساختارهای مختلفی برای حفاظت از زمین در روسیه شروع به ظهور کرد. از شیشه و کاغذ روغنی به عنوان پناهگاه در برابر آفتاب استفاده می شد. و از نیمه دوم قرن 20 ، ساخت مجتمع های گلخانه ای صنعتی آغاز شد. ظاهر یک فیلم پلیمری در دهه 60. قرن 20 ساخت گلخانه ها و پناهگاه های بهاری را امکان پذیر کرد. در حال حاضر ، خیار به عنوان محصولی که در گلخانه ها رشد می کند ، از نظر سطح زیرکشت در روسیه رتبه اول و در جهان رتبه دوم را دارد.
