هلو ، اگرچه نام آنها از عبارت لاتین persicum malum - سیب ایرانی - گرفته شده است اما در اصل نه در ایران ، بلکه در چین کشت می شد. در اروپا ، آنها فقط در قرن 16 - 17 شروع به پرورش این میوه ها کردند. در روسیه هلو را تا اوایل قرن هجدهم پرتقال می نامیدند. اما هر چقدر تاریخچه هلو جالب باشد ، اول از همه خوراک خوارها به آن علاقه ندارند ، بلکه به چگونگی انتخاب آبدارترین و رسیده ترین میوه علاقه ندارند.
دستورالعمل ها
مرحله 1
به اندازه هلو توجه کنید. اگرچه به نظر می رسد که یک میوه بزرگ همیشه آبدارتر و خوشمزه تر از یک میوه کوچک است ، اما در مورد هلو اینطور نیست. میوه های بزرگتر از مشت متوسط سفت هستند. انواع خاصی از هلو - فریستون - به دلیل بزرگ بودن متمایز است و این واقعیت که سنگ به راحتی از تفاله جدا می شود ، آب کمتری شناخته می شود و برای حفاظت یا انجماد مناسب تر است.
گام 2
رنگ هلو به تنوع بستگی دارد. تمام هلوهای رسیده نواحی قرمز روشن یا صورتی کم رنگ دارند ، اما بقیه سطح آن باید به رنگ زرد روشن یا کمرنگ ، تقریباً سفید باشد. هلوهای گوشت سفید اسیدیته کمی دارند. میوه های سبز و نارس خریداری نکنید. اگرچه هلوها قادر به رسیدن هستند ، اما بعد از جدا شدن از درخت ، تولید قند در آنها متوقف می شود و چنین میوه ای کمتر از میوه ای که فقط پس از پوشانده شدن با رنگ صورتی از شاخه "شیرین" کمتر شیرین خواهد بود. سرخ شدن ».
مرحله 3
هلو را بررسی کنید. باید با کرک لطیف مایل به سفید پوشانده شود و هیچ لکه تیره یا فرورفتگی روی پوست آن وجود نداشته باشد. میوه رسیده اگر کمی با انگشتان روی آن فشار دهید ، می دهد و کمی بهار می آید. اگر میوه "سنگ" باشد ، خیلی زود از شاخه خارج شد. اگر هلو فرورفتگی مشخصی داشته باشد ، حتی پس از فشار نور ، بیش از حد رسیده است.
مرحله 4
استشمام هلوهای رسیده هیچ فایده ای ندارد ، زیرا رایحه گرم آنها به راحتی قابل تشخیص است. بوی لطیف میوه یکی از شاخص های اصلی طعم دلپذیر آن است.
مرحله 5
شاخص خوبی برای رسیدن هلو ، شکاف در آن است. باید به اندازه کافی عمیق و واضح باشد ، بدون لبه های "متورم".
