میگو یک محصول سالم و غنی از عناصر خرد و کلان است. ظریف ترین گوشت ها به تنهایی خوشمزه هستند ، اما می توانند به سالاد ، پیتزا و صدها غذای دیگر اضافه شوند. حتی در یک سوپرمارکت استانی ، انواع مختلف و مارک های میگو همیشه موجود است. چگونه در انتخاب خود اشتباه نکنید؟
توصیه های کلی
هر نوع میگو را که ترجیح می دهید ، همیشه برچسب روی بسته را بخوانید. مراقب محصولات شرکت های ناشناخته باشید که آدرس و شماره تلفن آنها روی بسته بندی مشخص نشده است.
به اندازه میگو توجه کنید. برای میگوی معمولی ، 90/120 به هیچ وجه نشانه میلی متر یا اینچ نیست. این علامت گذاری به معنای وجود 90 تا 120 میگو در 1 کیلوگرم محصول است. اغلب در فروشگاه ها آنها "اندازه" متفاوتی را برای فروش محصول با قیمت بالاتر قرار می دهند.
اگر میگو بدون سر می خرید ، آماده باشید که مقدار آنها نه برای 1 کیلوگرم ، بلکه برای 1 پوند (450 گرم) نشان داده شود
طبق قانون موجود در روسیه ، ضخامت یخ روی میگوها نباید بیش از 4 درصد باشد ، اما برخی از تولیدکنندگان این الزام را رعایت نمی کنند. در فروشگاه های راحتی ، جایی که فروشندگان پوسته یخ و میگو را دوباره بسته بندی می کنند تا قیمت و وزن محصول را افزایش دهند ، وضعیت حتی بدتر است. اگر توده های برف در کیسه قابل مشاهده باشد ، به این معنی است که در حین حمل و نقل و ذخیره سازی محصول دوباره ذوب و منجمد می شود. این ممکن است بیش از یک بار اتفاق افتاده باشد.
میگوهای با کیفیت خوب یک رنگ صورتی دارند ، دم همیشه خم است. پوسته خشک ، گوشت زرد ، لکه های سیاه پوسته یا پاها نشانه میگوهای قدیمی است. اگر دم باز شود ، به این معنی است که فرد قبل از منجمد شدن از بین رفته است. اگر میگو سر مشکی دارد ، باید فوراً دور ریخته شود ، زیرا این رنگ نشانه بیماری است. میگوی سر سبز کاملاً خوراکی است. درست کمی قبل از صید ، او نوع خاصی از پلانکتون خورد. رنگ قهوه ای سر نشان دهنده بارداری میگو است. گوشت آنها بسیار سالم است.
چه میگوهایی را به مغازه ها می آورند؟
ماهیگیران از روسیه به ماهیگیری میگو صنعتی مشغول هستند ، اما صید آنها عمدتا به ایالات متحده ، ژاپن و کره جنوبی صادر می شود. در روسیه و اوکراین ، میگوهایی که صیادان کانادایی و دانمارکی صید می کنند اغلب به فروش می رسند.
هرچه میگو کوچکتر باشد ، طعم و گوشت آن آبدارتر است.
بیش از 2000 گونه میگو در جهان شناخته شده است. آنها را می توان به 2 گروه بزرگ تقسیم کرد: آب سرد و آب گرم. اولین مورد برای ساکنان بیشتر مناطق کشور بیشتر شناخته شده است ، زیرا شما می توانید آنها را در هر فروشگاهی خریداری کنید. دومی ها طعم بسیار خاصی دارند. میگوی آب سرد در زیستگاه طبیعی خود صید می شود ، در حالی که میگوی آب گرم معمولاً در مزارع خاص پرورش می یابد. دسته اخیر حدود 80٪ از حجم جهانی این محصولات را تشکیل می دهد.
شاه میگو وجود ندارد. به همه میگوهای بزرگ آب گرم "سلطنتی" گفته می شود. استثنا میگوهای ببر است که به دلیل رنگ متناسب پوسته ، نام خود را گرفتند. میگوهای بزرگ "شاه" عمدتا از هند و چین آورده می شوند. تولیدکنندگان وظیفه شناس همیشه روی بسته بندی نشان می دهند که داخل آن یک محصول آبزی پروری وجود دارد (یعنی به طور مصنوعی در یک مزرعه پرورش داده می شود). میگوهای رایج ببر از تایلند و اندونزی ، میگوی ببر سیاه - از هند و چین به روسیه آورده می شوند.
میگوی پرورشی به طور کلی کاملاً بی خطر است. بعضی از مشتریان فقط طعم گوشت پرورشی را دوست ندارند. با این حال ، حتی یک تولید کننده (و اغلب اینها فروشنده و بسته بندی کننده هستند) نمی تواند تضمین کند که در هنگام پرورش میگو در مزرعه از آنتی بیوتیک ، محرک و رنگ استفاده نشده است.
توجه ویژه ای به میگوی وانامی که به طور مصنوعی توسط چینی های متبحر پرورش داده می شود ، توجه شود. بزرگ و پوسته نارنجی بسیار درخشانی دارند.چنین میگوهایی اغلب به کوکتل های غذاهای دریایی اضافه می شوند که در رستوران ها و بارهای سوشی سرو می شوند. شاید بدن شما به چنین غذاهای دریایی واکنش خوبی نشان دهد ، اما به این واقعیت فکر کنید که مردم چین خودشان وانامی نمی خورند.
