با وجود این واقعیت که تبت و مغولستان نزدیکترین همسایگان چین هستند ، سنت چای در این کشورها کاملاً خاص است. روشی که مردم مغولستان و تبت چای می نوشند حتی ممکن است یک خبره با تجربه مراسم چای چینی را غافلگیر کند.
سنت تبت به دلیل شرایط تقریباً شدیدی است که مردم محلی در آن زندگی می کنند: آنها از هر فرصتی برای اشباع بدن با مواد مفید در آب و هوای سخت آلپی استفاده می کنند. به همین دلیل است که چای در تبت نه تنها نوشیده می شود ، بلکه خورده می شود. برگ های خشک به غذا اضافه می شوند ، سوپ ها از آنها پخته می شوند ، برگ های چای خرد شده به غذای ملی آرد جو ، روغن و نمک اضافه می شوند. تبتی ها به هیچ وجه خود نوشیدنی را تهیه نمی کنند همانطور که ما عادت داریم آن را ببینیم.
روند تهیه چای تبتی کاملا طاقت فرسا است. چای به اصطلاح "آجری" به نسبت 50-70 گرم محصول خشک در هر 1 لیتر آب با آب مخلوط می شود. سپس غله ساخته شده از شیر یاک به آب اضافه شده و با مقدار کمی نمک طعم دار می شود. معمولاً مقدار روغن به 200-250 گرم در لیتر می رسد که می تواند برای یک اروپایی غیرمعمول شوک واقعی ایجاد کند.
مخلوطی از چای ، آب ، روغن و نمک را می جوشانند ، و سپس ، بدون انتظار برای خنک شدن ، در یک دستگاه خاص شلاق می خورند. بعد از شلاق ، یک نوشیدنی کاملاً خاص با طعم خاص و قوام غلیظ به دست می آید. چای تبت چرب و پر کالری است ، اما برای شرایط سخت آب و هوایی این مناطق ، چنین نوشیدنی منبع و انرژی غیرقابل جایگزینی برای ساکنان محلی است. این روش پخت بیش از هزار سال وجود داشته است. در چین ، برخلاف تبت ، چای به سختی دم می شود. فقط pu-erh قابل جوشاندن است ، همه انواع دیگر به سادگی با آب ریخته می شوند.
در مغولستان نیز این نوشیدنی مطابق با دستورالعمل قدیمی تهیه می شود که از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است. دقیقاً همان سنت چای در برخی مناطق قرقیزستان و کالمیکیا وجود دارد. تا حدی ، روش تهیه شبیه تبت است: کره ، شیر ، آرد و نمک ، و همچنین برخی ادویه ها (جوز هندی ، برگ بو ، فلفل سیاه) به چای و آب اضافه می شوند. برای تهیه نوشیدنی به سبک مغولی ، نوع خاصی از چای سبز "آجری" استفاده می شود. قیمت آن بسیار پایین تر است ، زیرا نخبه محسوب نمی شود. در مغولستان ، همه مردم صرف نظر از موقعیت اجتماعی ، آن را می نوشند.
