انواع پنیرها روی ویترین مغازه های مدرن کاملاً متنوع است. انواع سوراخ دار به ویژه جلب توجه می کند و یک سوال کاملا طبیعی بوجود می آید: "چگونه به دست می آیند؟"
به منظور تهیه پنیر ، آنزیم ها (پروتئین های پیچیده) و همچنین قارچ ها و باکتری های ویژه به شیر اضافه می شوند. به دلیل وجود این افزودنی ها (و می توانند متفاوت باشند) ، پنیر طعم و شکل خاصی به دست می آورد. باکتری های اضافه شده به شیر برای دوره های مختلف زمانی فعال هستند (بسته به نوع آنها). کار آنها تبدیل قند شیر به گاز است.
در پنیر ، جایی که باکتری برای مدت طولانی فعال است ، حتی پس از تشکیل پوسته سخت در غذا ، قند شیر را به گاز تبدیل می کنند. با رسیدن پنیر ، گازی که جایی برای رفتن ندارد در مکان های مختلف جمع می شود و حباب ایجاد می کند. وقتی پنیر قطعه قطعه شود ، حباب ها به سوراخ تبدیل می شوند.
اندازه سوراخهای پنیر حتی توسط یکی از قوانین ایالات متحده تنظیم می شود که طبق آن قطر آنها باید از یک سوم تا سه چهارم اینچ باشد. اگر به سیستم متریک ترجمه شود (با دقت سوئیسی) ، به ترتیب 0.9525 و 2.06375 سانتی متر است.
با این حال ، چنین ارقامی مطابق با استاندارد کیفیت پنیر نیستند ؛ در یک محصول درست تولید شده ، قطر سوراخ ها باید از یک تا پنج سانتی متر باشد. اندازه آنها باید به اندازه یک گیلاس بزرگ باشد. فقط در صورت تحقق کلیه شرایط ، پنیر به درستی بالغ و با کیفیت در نظر گرفته می شود.
پنیر با کیفیت خوب بسیار سالم است. کاملاً جذب بدن می شود ، حاوی هشت اسید آمینه ضروری و مقدار زیادی ویتامین است. و قالب موجود (به طور طبیعی آبی) خواص درمانی آن را بیشتر می کند.
کپک آبی پنیر حاوی باکتریها و اسیدهای آمینه ضروری است که عملکرد روده را بهبود می بخشد ، به جذب ویتامین های گروه B کمک می کند. علاوه بر این ، دانشمندان ترکی که اثر آفتاب بر بدن انسان را مطالعه کرده اند ، دریافته اند که این مواد خاص بسیار غنی از مواد نجیب هستند کپک بهترین راه حل است. محافظت در برابر آفتاب سوختگی. با تجمع در زیر پوست ، آنها به تولید ملانین کمک می کنند.
