به یاد نسل قدیمی تر ، خاطرات آن زمانهایی که موز عجیب ترین میوه به حساب می آمد ، هنوز تازه است و آنها حتی از وجود میوه فوق العاده لیچی خبر نداشتند.
چین وطن وی محسوب می شود. میوه های لیچی روی درختانی رشد می کنند که ارتفاع آنها گاهی به 30 متر هم می رسد. علاوه بر این ، میوه ها خودشان نسبتاً کوچک هستند و فقط حدود 2.5 - 3 سانتی متر طول دارند. میوه های لیچی دارای پوستی سخت و نازک به رنگ قرمز مایل به قرمز است که به شدت با خارهای کوچک و غیر تیز پوشانده شده است.
پوست آن به راحتی از تفاله جدا می شود که طعم آن انگور سبک است. در داخل تفاله ژله مانند نسبت به اندازه خود میوه یک سنگ قهوه ای تیره جامد ، براق و بزرگ وجود دارد.
میوه ها سرشار از ویتامین و ترکیبات معدنی خود هستند. آنها حاوی ویتامین C هستند که در فصل ویروس ها و سرماخوردگی بسیار لازم است. علاوه بر این ، لیسه سرشار از ویتامین های گروه B ، ویتامین های E و PP و برخی دیگر است.
از میان عناصر میکرو و ماکرو ، میوه های لیچی حاوی آهن و ید و همچنین سایر مواد مهم برای بدن هستند. چینی از زمان های بسیار قدیم نه تنها به دلیل کیفیت بالای غذایی بلکه به دلیل خواص دارویی نیز مورد استقبال قرار گرفته است. به ویژه ، به دلیل محتوای آهن زیاد ، از این میوه برای پیشگیری و درمان کم خونی از جمله در کودکان خردسال استفاده می شد. استفاده از لیچی برای جلوگیری از کمبود ید ، به ویژه برای زنان باردار مفید است. با این حال ، ارزش دارد که این واقعیت را در نظر بگیریم که لیچی یک محصول بسیار حساسیت زا محسوب می شود و مانند سایر میوه های عجیب و غریب ، باید با احتیاط به رژیم غذایی وارد شود.
با وجود محتوای قند موجود در میوه های لیچی ، تا 15٪ ، میوه ها برای افرادی که دیابت نوع 2 دارند بسیار مفید است ، زیرا تمایل به سطح طبیعی قند خون دارند. مصرف بیش از 10 لیچی در روز توصیه نمی شود ، زیرا این امر می تواند نفخ معده ، سوزش معده و سو ind هاضمه را تحریک کند.
میوه ها تازه خوش طعم هستند ، آنها همچنین خشک ، کنسرو شده اند و از آنها میوه و پای تهیه می شود. نه تنها دسرها و نوشیدنی ها از لیچی تهیه می شوند ، بلکه سس های غذاهای گوشتی نیز تهیه می شوند.
