همه ما در کودکی افسانه "شلغم" را می خوانیم ، بنابراین به طور کلی ارائه می دهیم که در مورد چه نوع سبزی صحبت می کنیم. بیایید نگاهی دقیق تر به این زیبایی افسانه بیندازیم.
زادگاه شلغم ، آسیای غربی در نظر گرفته شده است. این گیاه یکی از قدیمی ترین گیاهانی است که بیش از 40 قرن پیش توسط انسان کشت شده است. مصریان باستان به طور گسترده شلغم کشت می کردند ، اما آن را غذای بردگان و فقیرترین دهقانان می دانستند. در روم باستان ، شلغم پخته شده توسط نمایندگان همه طبقات مورد استفاده قرار می گرفت و با گذشت زمان در سراسر اروپای غربی گسترش یافت.
از مدت ها قبل در روسیه ، شلغم مهمترین محصول غذایی بوده است ، در بسیاری از تواریخ باستان می توانیم به آن اشاره کنیم. تا قرن هجدهم میلادی ، شلغم سبزیجات اصلی در رژیم غذایی روسیه بود ، اما سپس به تدریج جای آن را سیب زمینی گرفت. این ماده حاوی چربی ، مواد معدنی (به ویژه سرشار از کلسیم) ، ویتامین های A ، C ، B1 ، مقدار قابل توجهی قند و ویتامین P است و سرشار از اسید سوکسینیک است.
بذر شلغم در اوایل بهار ، به محض خشک شدن خاک کاشته می شود. خاک های لومی سبک و مکان آفتابی برای این محصول مناسب ترین است. شلغم را می توان در هر فصل دو بار کاشت ، اما برای نگهداری در زمستان بهتر است از برداشت کاشت تابستان استفاده شود.
شلغم به عنوان یک گیاه گیاهی و دارویی از زمان باستان شناخته شده است. می توان آن را از بسیاری جهات تهیه کرد: پخت ، جوشاندن ، خورشت ، مواد ، تهیه یک کاسه یا سالاد سبک از آن. می توان آن را برای مدت طولانی در یک مکان خنک و بدون از بین بردن ویژگی های درمانی آن نگهداری کرد.
شلغم به راحتی توسط بدن جذب می شود ، بنابراین اغلب برای غذای کودک توصیه می شود ، زیرا به دلیل داشتن کلسیم زیاد ، می تواند به عنوان یک ماده ضد پیشگیری خوب در برابر راشیتیسم ، بیماری های استخوان و خون عمل کند ، همچنین دارای یک ضد عفونی کننده ، ضد التهابی ، ادرار آور ، ضد درد عالی و اثر ترمیم زخم.
