مقدار معمول شکر دانه ریز در یک لیوان چای یا قهوه ، به طرز شگفت آور ، همیشه یک نوشیدنی گرم را برای طعم و مزه آشنا نمی کند. در عین حال ، شیرینی شکر به کیفیت محصول بستگی ندارد ، زیرا بسیاری از افراد عادت به تفکر دارند.
شکر ماده ای به نام ساکارز است. به صورت صنعتی از چغندر و نی تهیه می شود ، از ناخالصی ها خالص می شود و متبلور می شود.
شکر چغندر از درجه تصفیه و محتوای ساکارز متفاوتی برخوردار است و درصد ساکارز به کل حجم شکر دانه ریز است که مارک محصول و تقسیم آن را به دسته ها تعیین می کند.
شرایط فنی تولید شکر توسط GOST 33222-2015 تنظیم می شود ، که به وضوح محتوای ساکارز و درجه تصفیه هر یک از انواع را تجویز می کند.
شیرین ترین شکر در گروه Extra است. کسر انبوه محتوای ساکارز در آن از 99.8٪ کمتر نیست. این تنوع رنگ سفید بی عیب و نقصی دارد و مارک گذاری خود تضمین می کند که هیچ توده ای در کیسه در بسته وجود ندارد.
علاوه بر این ، پایین آمدن از نردبان کیفیت ، گروه های PC1 و PC2 هستند که محتوای ساکارز آنها نباید کمتر از 7/99 درصد باشد. این همچنین بالاترین رده است و این دو رقم فقط از نظر درجه خلوص با یکدیگر تفاوت دارند ، در PC1 به ترتیب بالاتر است و قند نیز سبک تر است. GOST وجود توده ها را در این دو درجه امکان پذیر می کند ، اما پس از فشار دادن نور باید به راحتی متلاشی شوند.
کمترین میزان ساکارز ، 5/99 درصد ، در گروه PC3 است. شکر دارای رنگ زرد است ، با بوی ملاس ، توده هایی در بسته وجود دارد ، وجود ذرات به سختی قابل مشاهده است.
متأسفانه ، در مورد شکر ، دستورالعمل هزینه کمکی نخواهد کرد: تولید کننده ممکن است هزینه تبلیغات و ساخت بسته بندی های خوب و رنگارنگ را به هزینه اضافه کند. مصرف کننده به عنوان شخصی که بیشتر به کیفیت محصول علاقه دارد ، باید همیشه اطلاعات روی بسته بندی را مطالعه کند. خود فروشنده همیشه به شما خواهد گفت که از نظر وزنی چه نوع شکر با کیفیتی فروخته می شود.
