در دهه 1950 قفسه های فروشگاه های مواد غذایی در اتحاد جماهیر شوروی پر از قوطی های گوشت خرچنگ طبیعی بود. مشتریانی که به این محصول بی اعتماد بودند با شعار تبلیغاتی: "همه باید سعی کنند خرچنگ ها چقدر خوشمزه و لطیف هستند!" آن زمانها گذشته است و اکنون خرید یک شیشه گوشت خرچنگ کاملاً یک واقعه شده است - هزینه آن بسیار زیاد است. اما چوب خرچنگ در فروشگاه ها ظاهر شد - جایگزین جایگزین این ظرافت.
در ابتدا ، ژاپنی ها شروع به ساخت چوب خرچنگ کردند ، به اصطلاح سوریمی را به عنوان پایه استفاده کردند - یک توده متراکم بدون عطر و طعم ، از فیله خیس خورده و سپس منجمد ماهی سفید دریایی. برای تهیه آن معمولاً از ماهی ، پودر و تره بار استفاده می شود. پس از فرآوری ماهی و پخت سوریمی ، مقدار مشخصی از ویتامین ها ، مواد معدنی و سایر مواد مغذی ارزشمندی که در ماهی های طبیعی وجود دارد ، در آن باقی می ماند. پایه بی مزه (سوریمی) با افزودن مواد رنگی ، طعم دهنده ها ، مواد غلیظ کننده ، طعم دهنده ها ، مواد نگهدارنده و تقویت کننده طعم بیشتر پردازش می شود. اخیراً علاوه بر سوریمی ، برخی از تولیدکنندگان شروع به استفاده از سویا یا سفید تخم مرغ و نشاسته به عنوان پایه چوب خرچنگ ، میگو و گوشت خرچنگ مصنوعی کرده اند. طبیعتاً هیچ فایده ای از این مواد ندارد. هنگام خرید چوب خرچنگ ، به ترکیب آنها توجه کنید ، که باید روی بسته بندی نشان داده شود. در یک محصول با کیفیت ، ترکیب سوریمی باید غالب باشد - در 25-45. در این حالت ، این ماهی خرد شده است که در وهله اول در لیست مواد تشکیل دهنده مشخص شده است. رنگ مشخصه چوب خرچنگ باید از محصول طبیعی تقلید کند. بنابراین ، توجه داشته باشید که از رنگ های طبیعی نیز استفاده می شود - کارمین ، فلفل قرمز. رنگ آمیزی باید دقیق باشد و فقط از خارج اعمال شود - داخل چوب های خرچنگ باید سفید باشد. یخ یا یخبندان نباید در بسته بندی چوب های خرچنگ منجمد وجود داشته باشد ، در غیر این صورت این ممکن است نشان دهنده نقض شرایط نگهداری باشد. حتی اگر موفق به انتخاب محصولی با کیفیت شوید ، بازهم سود زیادی از این چوب خرچنگ ها نخواهید داشت ، اما حداقل استفاده از آنها برای تهیه سالاد ، مطمئن خواهید بود که به سلامتی شما آسیب نمی رسانند.
